De serie Hoogvliegers vertelt het verhaal van drie jonge mensen in opleiding tot vlieger bij de Koninklijke Luchtmacht. “Defensie heeft een vrijbrief gegeven om dit verhaal te kunnen vertellen. Normaal gesproken zijn deze terreinen strict geheim en wordt daar niks over gedeeld. De serie was echt een uniek project wat nog nooit gedaan was in Nederland en ook zelfs daarbuiten heel weinig. Je kunt het misschien alleen vergelijken met Topgun of Skyfighters - een Franse film. Het is natuurlijk ongelooflijk ingewikkeld om in een F16 te draaien. We kregen voor de edit eerst een moving storyboard van Planet X. Daar zijn we toen in eerste instantie mee gaan monteren om een idee te krijgen van hoe het eruit zou komen te zien en hoe het aanvoelde. Ook hadden we alvast wat geluidseffecten geplaatst en het script ingesproken ter referentie maar dat werd uiteindelijk allemaal heel anders op set. Film maar eens een F16 vanuit een helikopter of vanaf de grond - en dan heb je alleen nog maar de buitenshots en nog niet het spel van de acteurs.”

“Er zijn camera’s achterop de stoel van de F16 piloot gezet om beeld te draaien wat vervolgens gebruikt kon worden als backplate om het spel met acteurs op te nemen in de studio. Ook zijn er shots gemaakt van de draaiende metertjes en de point of view vanuit de cockpit. Om op een bepaalde manier ook de bewegingen van zo’n straaljager te volgen is de voorkant van een F16 nagebouwd. Die voorkant werd op de set dan alle kanten opgeduwd om op deze manier bijvoorbeeld de lichtreflectie in de helm van de piloot kloppend te krijgen. Hoogvliegers kende heel veel korte shots en uiteindelijk moest alles samen komen in de montage. We hebben er daarom per aflevering wel wat meer uren in zitten dan je normaal gesproken gewend bent voor een serie maar alles viel op z’n plek.”

Het project kende meerdere uitdagingen. “Zo waren de acteurs vrij jong, sommigen op het begin van hun carrière, maar acteurs dragen zo’n serie natuurlijk. Ook waren ze op de set afhankelijk van het weer, of ze überhaupt de lucht in konden om te draaien. En we werkten maar met 1 regisseur (Bobby Boermans). Vaak heb je te maken met verschillende regisseurs zodat deze elkaar kunnen afwisselen in de montage. Omdat voor Hoogvliegers ook in Amerika gedraaid werd en de regisseur natuurlijk maar op een plek tegelijk kon zijn liep dat dus allemaal iets anders. Het eindproduct is uiteindelijk pas een maand van tevoren op slot gegaan. Maar het is echt iets super moois geworden.”

Voor een documentaire gaat het montage proces heel anders. “Dan werk je veel meer van scratch. Zo heb ik ook samen met Bas Icke gewerkt aan de VPRO documentaire 30 jaar Dutch Dance wat het verhaal vertelt van drie decennia dance.” Niemand had gedacht dat deze Nederlandse dance zou uitgroeien tot een van de grootste exportproducten van ons land. “We kregen enorm veel interviewmateriaal, soms wel uren en dagen aan interviews maar ook veel archiefmateriaal als video’s en foto’s door de jaren heen. Zo’n documentaire moet echt opgebouwd worden en al dat materiaal moet je terugbrengen. Het vergt wel wat meer ‘out of the box’ denken. Voor 30 jaar Dutch Dance hebben we alle geïnterviewden gezamenlijk een verhaal laten vertellen. Alles moest op elkaar aansluiten. Natuurlijk zijn er ook veel oude tracks onder gezet om je echt het gevoel mee te geven, dat helpt natuurlijk bij het vertellen van het verhaal. Maar we hebben ook platenhoezen geanimeerd en zijn zelf op zoek gegaan naar passende beelden.”

“Op het moment werk ik aan een nieuwe serie waar eigenlijk meerdere disciplines in samen komen. Afgeleid van een Deens concept waar eigenlijk de combinatie is gemaakt tussen een tv-programma, documentaire en tegelijkertijd fictie, wat zich afspeelt in het verleden zonder dialoog. Zo’n tussenvorm vraagt wel om een bepaalde manier van associatief denken. Wat wil de kijker zien? Het geeft veel vrijheid in de montage, want er staat minder vast. In de montage werken we nu ook al met de schetsen van de visual effects om te kunnen zien wat dat doet en of het werkt. Hoe lang moet het staan en moet het sneller of juist langzamer bewegen? Met die terugkoppeling kunnen ze de effecten dan gaan finetunen en past het in het geheel.”

Een voorkeur voor het een of ander heeft Jasper niet. “Als editor sta ik echt in dienst van een project. Lastig is soms dat het lijkt alsof je in een hokje gestopt wordt. Je hebt de commerciële publieksfilm of de arthouse film, er lijkt weinig cross-over te zijn. Maar ik ben graag breed inzetbaar en vind het leuk om de afwisseling te maken tussen bijvoorbeeld een actieserie, romantische komedie, documentaire of een meer filmhuis project. Zo heb ik ook de montage gedaan voor ‘In Blue’ (2017) geregisseerd door van Jaap van Heusden. Een filmhuis film waar ik ook een Gouden Kalf nominatie voor hebben gekregen. Maar op het moment heb ik het juist weer druk met veel werk in series.”

Wat betreft software ligt de voorkeur bij Avid. “De drie grote spelers op de markt hebben allemaal hun voor- en nadelen. Avid vind ik stabiel werken en leent zich goed voor langere tijdlijnen ten opzichte van bijvoorbeeld Adobe Premiere of Final Cut Pro. Je gebruikt veel meer je keyboard wat ik leuk vind en het heeft een goed mediamanagement. Aangezien het materiaal eerst wordt getranscodeerd en in lage kwaliteit gebruikt wordt in de montage. Adobe of FCP gebruik ik dan wel weer graag voor iets korts zoals een commercial met verschillende formaten.”

Sinds 2017 monteert Jasper samen met Bas Icke, Elsbeth Kasteel en Tim Wijbenga onder 1 dak als DC25. Samen werken ze nu alle vier aan de serie Swanenburg voor de KRO-NCRV. De serie vertelt een familiedrama waar elke week vanuit een ander perspectief wordt verteld. “De serie bestaat uit vijf blokken en ieder blok mag anders aanvoelen. Zo is het ene blok handheld gedraaid en het andere weer heel symmetrisch gekadreerd, wat heel goed past bij de verschillende personages. We werken met 3 verschillende regisseurs (Thomas Korthals Altes, Aniëlle Webster & Hans Somers) en dus 4 editors. Uiteindelijk werk je met z’n allen naar een coherent verhaal.”